ალექსანდრე საჯაიას ლექსების წიგნს რომ ვკითხულობთ, ჩვენ არ მოგვინდება კრიტიკოსის ან ლიტერატურის ისტორიკოსის თვალითა და ხელით დავალაგოთ, გავაანალიზოთ ახალგაზრდა პოეტის შემოქმედება, თემატური დიფერენციაცია მოვახდინოთ, პარალელები მოვუძებნოთ ქართულ ან მსოფლიო ლიტერატურაში, თავისი ადგილი მივუჩინოთ, როგორც ეს საერთოდ ხდება ხოლმე. ეს პატარა წიგნი, პირველივე ლექსიდან დაწყებული ბოლო ლექსამდე – ერთი ამღერებაა, თითქოს ერთი სუნთქვით არის დაწერილი და, იმისდა მიუხედავად, იცნობდა თუ არა მკითხველი პირადად წიგნის შემქმნელს, არ შეიძლება მაინც არ იგრძნოს ავტორის შინაგანი სისპეტაკე, ის პატიოსანი, უშუალო და წრფელი დამოკიდებულება ცალკეული მოვლენებისა თუ საერთოდ მთელი ცხოვრების მიმართ, რაც მას ახასიათებდა როგორც ადამიანს.