მამუკა წიკლაურის ლექსები, ალბათ, ვერ მიანიჭებს კმაყოფილებას იმათ, ვისთვისაც პოეზია მომხიბლავი ილუზიაა, შვების ბაღია. ამ წიგნში ილუზიები გაფანტულია, ბაღი – დამჭკნარი, ოცნება – ფრთაშეკვეცილი. პოეტი მწარე ნაყოფს გვთავაზობს, რომელსაც „ხე ცნობადისა“ იძლევა. იგი იმათი საზრდოა, ვინც შინაგანად ჭვრეტისა და განსჯისაკენ არის მიდრეკილი. მამუკა წიკლაური პრინციპულად მიმართავს თავისუფალ ლექსს, ვერლიბრს, რაც მისი აზროვნების სპეციფიკითა და მსოფლაღქმით არის გაპირობებული. სინამდვილის ანალიტიკური ათვისება, აზროვნების პროცესის ზუსტი ფიქსაციისაკენ სწრაფვა, როგორც სჩანს, ამ ფორმას უფრო ჰგუობს.