ნატო ინგოროყვა – MEMENTO MEMORIAS

ეს წიგნი არ არის ქრონოლოგიური ამბების ჯაჭვი. ეს უფრო მეხსიერების ფრაგმენტებია: ზოგჯერ ლექსი, ზოგჯერ ჩურჩული, ზოგჯერ სიმღერა, ზოგჯერ – უცხო ქალაქის კაფედან წამოღებული შაქრის ციცქნა შეკვრა, ზოგჯერ კი კარის ხმაურით დაკეტვა.
დემენცია აქ არა მხოლოდ სამედიცინო დიაგნოზია, არამედ ლექსად ქცეული სიჩუმეც, რომელიც შლის დედისა და შვილის საერთო ენას. და რადგან სიჩუმეს სიტყვა ვერ ერევა, მწერალი აშიშვლებს ერთადერთ იარაღს – წერას. წერა, როგორც უმნიშვნელოვანესის დამოწმება, რომ სიყვარული მაშინაც ცოცხალია, როცა სახელიც არ გვახსოვს მისი, ვინც გვიყვარდა.
ნატო ინგოროყვას პოეზია არ ცდილობს დაგვამშვიდოს. ის არ გვპირდება გამოსავალს. პირიქით – ის გვაჩვენებს, როგორ შევეჩვიოთ გარდაუვალს, როგორ დავიტიროთ ხმამაღლა და ვილაპარაკოთ უხმოდ. როგორ გავიხსენოთ ისინი, ვინც ჯერ გვახსოვს და როგორ ვწეროთ მათზე, ვისაც აუცილებლად დავივიწყებთ.
Memento Memorias – ეს არის წიგნი, რომელიც გვასწავლის: ის, ვინც დავიწყებას ებრძვის, ჯერ კიდევ სრულად ცოცხალია. შესაბამისად, პოეზია უკვდავებისთვისაა განწირული.