„მარინა თექთუმანიძის პოეზია სავსეა ადამიანური სიკეთითა და მშვენიერებით. თვითონაც ასეთივეა და ცხადია, ლექსებიც რომ ავტორს დამსგავსებიან. მისი ფრაზა მსუბუქი და ხავერდოვანია. ის სათქმელს ძირითადად ნახევარტონებში გადმოსცემს, რომელთა მიღმაც დიდი ადამიანური გამოცდილება და სიმარტოვე იგულისხმება. საგანგებოდ არასოდეს გადატვირთავს ლექსს მხატვრული სახეებით, მაგრამ თვითონ ლექსი, როცა კითხულობ, ერთიანი

და უაღრესად ტევადი მხატვრული სახეა. ამიტომაც ეს წიგნი გაუნელებელი ინტერესით იკითხება და ვფიქრობ, ნამდვილი პოეზიის, ადამიანური განცდების მრავალშრეანობის მოყვარულ მკითხველს გულგრილს ვერ დატოვებს.“ – გიორგი ლობჟანიძე