„დუმილი, სიჩუმე, ფიქრი, მარტოობა გივი ალხაზიშვილის პოეტურ ძიებათა განუყოფელი ცნება-სიმბოლოები იყო აქამდეც, ლექსიდან ლექსში რომ ბრუნავდნენ ახალ-ახალი წახნაგებით, როგორც გამოხატულებანი სულიერი თავშესაფრისა...“ (როსტომ ჩხეიძე)

„გივი ალხაზიშვილის პოეზია საიმედოდ მყარია.. ეს პოეზია ინარჩუნებს წონასწორობას მემკვიდრეობის ერთგულებასა და განახლების სულისკვეთებას, ევროპულ ტრადიციასა და ეროვნულ პოეზიას, კლასიკასა და მოდერნიზმს, ემოციასა და განსჯას, მედიტაციასა და ყოფას, მოწესრიგებულ ლექსსა და ვერლიბრს შორის“. (მერაბ ღაღანიძე)