ეთერ თათარაიძე არ ღალატობს თავის არჩეულ გზას. მისი პოეზიის ენად კვლავ რჩება სალიტერატურო ქართულისაგან განსხვავებული დიალექტი, როგორც ერთადერთი საშუალება მისი ფიქრების, განცდების, წუთისოფელთან საკუთარი დამოკიდებულების გამოსახატავად. ის პოეტური ენა, რომელზეც თუშური საგმირო პოეზიაა შექმნილი, განსხვავებულია ეთერ თათარაიძის პოეტური მანერისაგან. ამ წიგნის ენა თუში ტომის საშინაო სალაპარაკო კილოა, რომელზეც არ არსებობს ხალხური პოეტური ტრადიცია; ის თითქმის ყამირია, თითქმის მოუხვნელი მიწა.