ემზარ კვიტაიშვილის ლექსებში სამყაროს ხილული და უხილავი ფერები, ტკივილი და სიხარულია. ამ ყოველივეს კი პოეტის მარადიული მარტოობა ახლავს, როგორც მისი რჩეულობის, სულიერი მსხვერპლშეწირვის გამოხატულება.

როგორც შესავალ სიტყვაში თეიმურაზ დოიაშვილი წერს, პოეტის ლირიკის ტონალობას სწორედ „ეს მუდმივი, ყველგანმყოფი სევდა განსაზღვრავს. იგი რაღაც უფრო მეტია, ვიდრე პიროვნული ტრაგედიის შედეგი, ან სულაც ურვა წარმავალობის გამო – სევდა შემოქმედის მსოფლგანცდის სიღრმისეული თვისებაა“.