თედო ბექიშვილი გამოირჩეოდა საოცარი უშუალობით, პომპეზურობის და ცრუბრჭყვიალების უარყოფით, შეუდარებელი წონასწორობით, რაც მისი ბუნება იყო და რისი მეშვეობითაც იწერებოდა უაღრესად გულწრფელი და ღრმა ლექსები. თედო ბექიშვილის პოეზიაში ურბანული და მთის თემები ერთმანეთშია გადაზრდილი და მისი ესთეტიკაც თემატურ გრადაციასთან ერთად ფერს და რიტმს იცვლის. წმინდა ლირიკულ ძიებებთან ერთად, პოეტის ლექსები საყურადღებოა ფორმის თვალსაზრისითაც, რადგან იგი, რომელიმე კონკრეტული, აკვიატებული ხაზის მიმდევარი არ არის და თანაბრად ფლობს კონვენციურ და არაკონვენციურ სალექსო ფორმებს.