„ხელოვანი, პოეტი თავის ქმნილებებში თავისავე სულიერ პორტრეტს ძერწავს, მის ბედსა თუ ბედისწერას მისივე ბუნება წინამძღვრობს. ჩვენ კი ხშირად ჩვენს ბედსა თუ უბედობას ფატალიზმს ვაბრალებთ, გვეზარება ჩავხედოთ ჩვენსავე თავს.

თემურ ჩალაბაშვილი თავისი ცხოვრების წესით ცხოვრობს, მისივე ბუნებისდაგვარად. აქ რაიმეს ჩხრეკა უსაფუძვლოა და არაეთიკურიც. იგი ცხოვრების დადგენილ სტანდარტებს, რესპექტაბელურობას ვერ ჰგუობს. მომავლის ბჭესთან მდგარი, როგორც მეციხოვნე, ისე გასჩერებია აწმყოსა და წარსულს, ვით ქონგურზე მდგარი ბუკისმცემელი, ვინც განგაშის ნაღარას სცემს და უხმობს მოლაშქრეთ ლიბომორღვეული სამშობლოს სახსნელად, ვინც მზადაა თავიც შესწიროს მრავალტანჯულ მამულს“. (ლერი ალიმონაკის წინასიტყვაობიდან)