მრუმე, მოელვარე ტკივილებით დაბზარული, ზოგჯერ საბედისწეროდ კარნავალური – ასეთია მხატვრული სამყარო თემურ ელიავას პოეტურ კრებულში „ყვავების ფოსტა“. თითოეული ლექსი დასასრულისწინა ვნებითაა დამუხტული, თითქოს პოეტის ლირიკული ალტერეგო ამ ფორმით – თამაშით, გამოწვევით ცდილობს გადალახოს ამსოფლიური თავგადასავალი.

 

ვერსიფიკაციული მრავალფეროვნება ნარატიულ ლანდშაფტსაც ემთხვევა – თემურ ელიავა კოლხეთის პოეტურ მითოსს ქმნის, უფრო სწორად – ამ მითოსის საკუთარ ხმაში გაღვიძებით, გახსენებით, ახალ სასიმღერო ნაკადს სთავაზობს სამყაროს. თითქმის ყველა ლექსი იმღერება, პოეტი კი თავის მსმენელად მარტოობას ასახელებს.