„დავით წერედიანი შედევრებს თარგმნიდა და მისი თარგმანები გვარწმუნებდა, რომ შედევრების თარგმნა შესაძლებელია ისე, რომ ნებისმიერი მკითხველი მიხვდეს – ეს შედევრია და მორჩა!

 

გოეთეს „თხმელნართა მეფე“, არტურ რემბოს „ოფელია“ და ლორკას „შავი ნაღვლის რომანსი“ – ერთმანეთისგან სრულიად განსხვავებული პოეტები და მათი დაუვიწყარი პოეტური სამყარო წერედიანის თარგმანში. წავაკითხოთ სხვადასხვა თაობის მკითხველს. დარწმუნებული ვარ, ყველა მიხვდება, რომ დიდი პოეზიაა. „ძაფი ნერვისა“ მთარგმნელმა არათუ მოიხელთა (თავისთვის) ან თანამედროვეთა ემოციური მონუსხვისთვის, არამედ მომავლის მკითხველთან გასდო ხიდი – იმასთან, ვინც ნამდვილმა პოეზიამ უნდა დაარწმუნოს, რომ ამქვეყნად უცვალებელი, ფერუმკრთალი ფასეულობებიც არსებობს. რომ ზოგჯერ თარგმანში არაფერიც არ იკარგება, მისხალიც კი – შედევრების დავით წერედიანისეულ თარგმანში.“ – ზვიად კვარაცხელია