„თამარ ჟღენტის ლირიკულ ხილვებში ერთმანეთში გადაედინება სიყვარულის მიწიერი და ზეციური ბუნება, მძაფრი დრამატიზმი მიწიერებისა, ღვთიური ნათელით რომ უნდა განელდეს და გაცისკროვნდეს და ჩააცხროს ხოლმე დროდადრო ამოხეთქილი ფორიაქი და მღელვარება:

 

„როგორც ზეცაში ამაღლებულს,

სიტყვას, რული

არ ეკიდება,

ისე სიყვარულს – ყოფის მტვერი,

თითქოს არ იცი!“