„როგორც პოეტი და მოაზროვნე, იგი ტკივილამდეა შეზრდილი ქართულ ფესვებს, ხალხური პოეზიის უბადლო მცოდნე და თაყვანისმცემელია, ბევრი ლექსიც აქვს ხალხურ მოტივებზე. სწორედ ამგვარმა მიჯაჭვულობამ მშობლიური კულტურისადმი, თიანეთისადმი, დედისადმი და, მეორეს მხრივ, ტრადიციული სამყაროს ულმობელმა შეხლამ თანამედროვე ურბანისტურ ცივილიზაციასთან, გამოიწვია „მოკლე ჩართვა“, ასეთად რომ აქცია ბესიკ ხარანაული, თვითმყოფ, საკუთარი გზის გამკვალავ პოეტად“.

(ლალი ავალიანის წინასიტყვაობიდან)