დედა
საღამოს თითქოს ჩაეძინა, მეც გულმა მომისვენა და დავწექი. ძილში მეჩვენება, რომ ოთახში დადის. გულხეთქებით ვხტები საწოლიდან, მეზობლის ძაღლია, დერეფანში დალაწლაწებს. დაბოღმილი გამეტებით ვესვრი შეშის ნაპობს. ვცდილობ, მაგრამ აღარ მაწვება შავი ძილი. ეღვიძება ღამის ოთხზე, საწოლზე ჯდება და სანთელს ითხოვს. მე გავრბივარ და მომაქვს.
– არა, ბევრი მომიტანე! – მეუბნება მშვიდად.
ანთებს რამდენიმე ღერის გატეხვის შემდეგ. სიფრიფანა ხალათი აცვია. ჩამქრალ ღუმელს ქარი ამოუქროლდება და ბოლავს. იმ მელიებივით ვართ, მონადირემ სოროს წინ რომ აუბოლა და ელოდება, როდის ამოიხრჩობიან. გარეთ კი თოვლია. მარტის დღენაკლული თოვლი, ცივი და დაუპატიჟებელი.
– ჩემი შვილებისთვის უნდა ვილოცო, ისინი არ უნდა მოკვდნენ!.. – ჩურჩულებს.
საწოლზე ჩამომჯდარს ხელში ანთებული ბღუჯა უჭირავს. სანთლის ცხელი ნაღვენთი მაჯებზე ეწვეთება, არ იმჩნევს. მხრებზე და მუხლებზე საბანს ვახვევ და იცლის. მე დგომით ფეხები მეღლება, გვერდით ვწვები და გაყინულ მკლავზე ვეფერები. ჰგონია, თუ დავიძინებ, მოვკვდები, ამიტომ მეძახის ყვირილით, როცა ძილი თვალებს მახუჭვინებს.
– თვალებს ნუ ხუჭავ, შვილო, გაახილე!
მეც ვცდილობ, არ ჩამეძინოს. მალ-მალე ჩემკენ იყურება სიბრალულით სავსე თვალებით. თითქოს შველა მჭირდება და უნდა მიშველოს. მე ვილევი, ვპატარავდები...
– არ შეგეშინდეს, შვილო, მე გადაგარჩენ...
– დე, დაიძინე, გთხოვ!
გათენებისას, როცა დაიღლება, შეიძლება ჩაეძინოს. ერთი წამით წყაროც ხომ ხუჭავს თვალებს. გათენდება და ექიმთან წავიყვან, მერე ეს ოხერი მარტიც წავა, ბუნებაც დაწყნარდება და ადამიანიც.
